Ένα σκουλήκι στο ποτήρι μου – Τεκίλα ή μεσκάλ;

Κυριακή βράδυ στο Δος Αγαύες, το μαγαζί που εργάζομαι, και ενώ η νύχτα φαινόταν να κυλά ήρεμα, κάνουν την εμφάνισή τους έξι αμερικάνοι τουρίστες με διάθεση για τεκίλα… Ανάμεσά τους ένας φίλος που θεωρείται αυθεντία στο μεσκάλ και θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους όσους τον έχουν γνωρίσει από κοντά. Ο λόγος για τον Στιβ Όλσον, κριτή στον παγκόσμιο τελικό του World Class και ανεπίσημος πρεσβευτής των μεσκάλ Del Maguey. Κουβαλάει πάντα μαζί του ένα ή και δυο μπουκάλια ή έστω μερικά δείγματα από αυτά τα μικρά θαύματα.

Είχα λοιπόν την τύχη για παράδειγμα, να δοκιμάσω το νέο Del Maguey Iberico, ένα μεσκάλ το οποίο μέσα στον αποστακτήρα στον οποίο δημιουργείται τοποθετείται ένα ολόκληρο κομμάτι από χαμόν ιμπέρικο! Επίσης, το Del Maguey Santo Domingo παλαιωμένο με σύστημα σολέρα και, το έπος, ένα Del Maguey Minero παλαιωμένο σε βαρέλι Pappy Van Winkle 21 ετών… Παρασύρομαι… Πλην όμως, αν αυτό το περιστατικό δεν είναι σημάδι από τους θεούς, ότι πρέπει να γράψω επιτέλους ένα κείμενο για μεσκάλ, τότε τι είναι;

Υπάρχει τεκίλα με σκουλήκι;

Το λοιπόν, ξεκινάμε με το εξής «παράδοξο», η τεκίλα είναι μεσκάλ, αλλά το μεσκάλ δεν είναι τεκίλα. Εννοώντας πώς η τεκίλα είναι μεν ένα απόσταγμα αγαύης, αλλά συγκεκριμένα της μπλε αγαύης και ακολουθεί πολύ πιο αυστηρούς παραγωγικούς και γεωγραφικούς κανόνες. Α, ναι, και το μεσκάλ έχει και ένα σκουλήκι μέσα. Αλλά αυτό μάλλον το ξέρατε, άλλωστε σίγουρα το έχετε δει τουλάχιστον σε εκατό σκηνές του κινηματογράφου. Το γιατί όμως έχει μέσα το σκουλήκι, το γνωρίζετε;

Είναι πιο απλό απ’ ότι φαντάζεστε. Γύρω στο 1940, την εποχή που ξεκίνησε η άνθιση της βιομηχανίας της τεκίλας, το μεσκάλ, που πλέον δεν μπορούσε να λέγεται τεκίλα λόγω της νομοθεσίας, θεωρούταν απόσταγμα κατώτερης ποιότητας και έτσι οι παραγωγοί του σκέφτηκαν να προσθέσουν ένα σκουλικάκι στη φιάλη σκαρφιζόμενοι διάφορους μύθους ως δικαιολογία για να προωθήσουν το προϊόν τους. Μύθους, όπως για παράδειγμα ότι αυτός που θα το φάει θα πάρει την δύναμη και την ενέργειά του ή ότι το σκουλικάκι μαζεύει το πιο δυνατό αλκοόλ και όποιος το πιεί την «ακούει» περισσότερο ή και ότι για να διαπιστώσουν το επίπεδο του αλκοόλ του αλκοολούχου προσθέτανε το σκουλήκι για να δουν αν το αλκοόλ μπορεί να το συντηρήσει.

Photo from http://retiringtomexico.blogspot.gr/

Το σκουλήκι στο Μεξικό

Αυτό το ζωάκι λέγεται μαγκέι (maguey) και πρόκειται για ένα παράσιτο που ζει στα φύλλα της αγαύης και τρέφεται απ’ αυτήν, με αποτέλεσμα να την μολύνει και να την καταστρέφει φτάνοντας μέχρι τη ρίζα του φυτού. Στην πραγματικότητα λοιπόν είναι ζιζάνιο που προκαλεί πονοκέφαλο στους παραγωγούς αγαύης, οι οποίοι πασχίζουν να το ξεφορτωθούν αφού σε αυτό οφείλεται η μεγάλη κρίση της τεκίλας στις αρχές του 2000, τότε που καταστράφηκαν μεγάλες σοδιές αγαύης. Το παράσιτο αυτό φωλιάζει στην κορυφή του φύλλου της αγαύης το οποίο με το κλειστό σχήμα του, το προστατεύει και αργότερα προχωρά μέσα στο φυτό.

Οι χιμαδόρ συχνά κόβουν τις κορυφές από τα φύλλα της αγαύης για να τις προστατέψουν από μόλυνση, μια πρακτική που ονομάζεται μπαρμπέο (barbeo). Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας αν κάποιος φάει το σκουλήκι, αφού τα συγκεκριμένα που υπάρχουν στα μπουκάλια έχουν βουτηχτεί σε καθαρό αλκοόλ και έχουν καθαριστεί από οτιδήποτε βλαβερό, πριν μπουν στο μπουκάλι. Εξ άλλου στο Μεξικό χρησιμοποιούνται και στη μαγειρική. Ο μοναδικός λόγος ανησυχίας είναι η κακή γεύση που ενδέχεται να προσδώσουν στο μεσκάλ. Συνεπώς, θα είμαι ιδιαίτερα σαφής, πως πλέον τα καλής ποιότητας μεσκάλ δεν περιέχουν σκουλήκι. ”Worms are for wimps”, όπως λένε και αυτοί.

Το σκουλήκι λοιπόν είναι καθαρά ένα εμπορικό τρικ των εταιρειών για να κάνουν γνωστό το προϊόν τους και όπως φαίνεται έχει πετύχει. Η βιομηχανία του μεσκάλ όμως, έχει πλέον αναπτυχθεί πολύ περισσότερο αφού ολοένα και περισσότεροι μπαρτέντερ αναγνωρίζουν την μοναδικότητα του αποστάγματος και της κληρονομιάς του. Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι για περισσότερο μεσκάλ και τα μυστικά του.

Σαλούδ!