Ένα σπουδαίο κοκτέιλ

Με προβλημάτισε σφόδρα (που λέει ο λόγος) η ιντερνετική κουβέντα με έναν σπουδαστή μπαρμανικής που αδημονούσε να καταναλώσει το άρτι βγαλθέν εκ του βαρελακίου (πε)παλαιωμένο Σάουθ Οφ Χέβεν (South Of Heaven). Δεσμεύτηκα δε δημόσια να γράψω κάτι σχετικά με κείνον τον διάλογο και τις εξ αυτόν περικατασταλθούσες συμπορευτικές αλληγορίες.

Πέρα από τις μαλακίες όμως, η ανάλυση τύπου «Γιατί ένα κοκτέιλ θεωρείται σπουδαίο» είναι ένα πολύ καλό θέμα, που παρεμπιπτόντως προκαλώ δημόσια τους συνεργάτες μου στο BitterBooze.com να αναλύσουν, εξηγώντας τη δική τους άποψη -που έτσι κι αλλιώς εμείς μπορούμε απλά να αγνοήσουμε. Το βέβαιο είναι πάντως ότι θα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τη δική μου, καθότι πιο σχετικοί με το αλκοόλ. Πλην όμως, ξέρουμε όλοι σαν τι είναι οι απόψεις, και επειδή ο καθένας έχει από μια, τίποτα δεν με σταματάει από το να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου (άποψη).

Για όσους ούλτρα-γκαντέμηδες δεν το έχουν συναντήσει πουθενά, το South Of Heaven (από εδώ και στο εξής SοH) είναι το κοκτέιλ με το οποίο ο Γιώργος Μεγαλοκονόμος κέρδισε τον διαγωνισμό Skinos Mediterranean Cocktail Challenge 2013 και το οποίο ο Γκάρι Ρίγκαν συμπεριέλαβε στη λίστα του με τα “101 Καλύτερα Ποτά του Κόσμου” του συγκεκριμένου έτους. Είναι επίσης, καθόλου τυχαία, η συνταγή  που διάλεξε ο Γιάννης Κοροβέσης για να προχωρήσει το δικό του πρότζεκτ, αυτό του παλαιωμένου κοκτέιλ.

Έχω την τύχη να έχω δοκιμάσει και τις δύο μορφές του SοH και όπως μπορείτε να καταλάβετε, το συζητάω και το ζητάω ακόμα. Δεν θέλω να το κάνω πιο περίπλοκο, ανοίγοντας κουβέντα για το παλαιωμένο σε δρύινο βαρελάκι SοH –του οποίου η τρίτη φουρνιά και πιο παλαιωμένη μόλις ετοιμάστηκε, αλλά θα περιοριστώ στο ορίτζιναλ που δοκίμασα από τα χεράκια του Μεγαλοκονόμου για πρώτη φορά πέρυσι. Ή όπως το αποκάλεσαν, γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για τον διάλογο, που αποτέλεσε αφορμή για τούτο το κείμενο, το “απλό”.

Η κουβέντα θα μπορούσε να λήξει με πολλούς τρόπους. Ο πιο παρορμητικός, θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε “αφοριστικά ελληνικό”, θα ήταν να πούμε κάτι του στιλ “Ρε τράβα δοκίμασέ το πρώτα που μιλάς”. Ο δεύτερος, ας τον ονομάσουμε αυθαίρετα “της Μητέρας Τερέζας της Μπαροπερπατούσσας” θα ήταν να φροντίσουμε όντως να το δοκιμάσει, βρίσκοντας και κερνώντας τον συνομιλητή μας μια γουλιά SοH. Πλην όμως, ούτε κάφροι είμαστε, ούτε φιλανθρωπικά ιδρύματα, οπότε επιλέχθηκε ο ενδιάμεσος τρόπος: Η γνώμη του αποτέλεσε τροφή για περισυλλογή και ευγενή διάλογο -και ας τσακιστεί να βρει τον Μεγαλοκονόμο να δοκιμάσει και να βάλει μυαλό (Σ.τ.Ε. Γιατί δηλαδή, σε άλλα μπαρ νομίζεις πως δεν σερβίρεται;)

Η περισυλλογή λοιπόν, που ήταν αποτέλεσμα του διαλόγου, που ήταν αποτέλεσμα του επιθέτου που χρησιμοποιήθηκε για να περιγραφεί το SoH, με ανάγκασε να διαβώ μονοπάτια αλκοολικά μακρινά. Η αναζήτησή μου ξεκίνησε βέβαια από την απορία “Τι είναι ένα απλό ποτό;” για να οδηγηθώ τελικά στην εξής, πολύ βασική ερώτηση “Τι κάνει ένα ποτό σπουδαίο;”. Μην είναι η αποδοχή που τυγχάνει από το κοινό, μην είναι η καταγωγή του, τα συστατικά του, μην είναι οι κάμποι, τα ψηλά βουνά;

Photo by Lefteris Valmas

Ε, η απάντηση είναι προφανώς “Όλα τα παραπάνω”. Και πολλά ακόμα, θα συμπλήρωνα. Αν μπορούσα εγώ τόσο εύκολα και τόσο συγκεκριμένα, να απαντήσω σε κάτι που στο κάτω-κάτω είναι πολύ υποκειμενικό, θα είχα βρει και την απάντηση στο Νόημα της ζωής και θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο.

Μπορώ να σας πω όμως γιατί το SoH είναι ένα σπουδαίο ποτό, που κατά τη γνώμη μου στέκεται επάξια δίπλα στο ολ-τάιμ-φέιβοριτ, Νεγκρόνι. Ναι, δεν έχω πρόβλημα να τα βάλω δίπλα-δίπλα. Άλλωστε, πιστεύω ότι κατά βάση είναι τα ίδια στοιχεία που τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Διαχρονική και μεστή γεύση, ισχυρή επίγευση διαρκείας και χαρακτήρας που σου αποτυπώνεται και τον αποζητάς. Προφανώς βέβαια το Νεγκρόνι παρουσίασε στο κοινό όλα αυτά τα χαρίσματα νωρίτερα και γι αυτό άλλωστε έχει τη θέση που έχει στον κόσμο των κοκτέιλ.

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα στοιχείο που κάνει τα δύο ποτά να ξεχωρίζουν, και έστω και κατά λάθος, δικαιώνουν τον συνομιλητή μου για τον χαρακτηρισμό “απλό”. Το κλειδί που βρήκε το SoH και χαρακτηρίζει και το Νεγκρόνι, αλλά και αν τα βάλετε κάτω, τα περισσότερα σπουδαία κοκτέιλ, είναι η απλότητα. Ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται τα βασικά συστατικά του, χωρίς πολυλογίες, χωρίς πλεονασμούς, χωρίς υπερβολές, χωρίς φιοριτούρες.

Εγώ έβγαλα το συμπέρασμά μου για το τι κάνει ένα ποτό σπουδαίο και κατ’ επέκταση για το ποια ποτά μου αρέσουν, με όσα αυτό δείχνει και για το “ποιος είμαι”. Σειρά σας.