A for Athens

Το A for Athens έχει ένα χαρακτηριστικό που είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα: βρίσκεται σε ένα από τα πιο τουριστικά σημεία της Αθήνας, άρα και της χώρας ολόκληρης.

Αυτό, ταυτόχρονα με την εξαιρετική και σχεδόν ανεμπόδιστη προς όλες τις κατευθύνσεις, θέα της ταράτσας του, το έχουν κάνει από την αρχή της λειτουργίας του πόλο έλξης σε ένα ετερόκλητο πλήθος όλων των ηλικιών, «φυλών στιλ», εθνικοτήτων και αναζητήσεων. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε –ποιός δε θέλει να χαζέψει, σχεδόν από το ίδιο ύψος με αυτή, την Ακρόπολη;

Εδώ έρχεται και το στοίχημα του καλού μπαρτέντερ, γιατί ο Θοδωρής είναι ένας μεθοδικός και ανήσυχος επαγγελματίας, ο οποίος έχει αποδείξει πως παραδίδει στο ποτήρι αυτό που υπόσχονται οι γραμμές που περιγράφουν τα κοκτέιλ του: να σε πείσει, τόσο τον τυχαίο επισκέπτη, όσο και εσένα, τον πιο καλό γνώστη και αναζητητή του σωστά φτιαγμένου κοκτέιλ, να επισκεφτείς το μπαρ του για να καθίσεις (ακόμα και) με την πλάτη στον Ιερό Βράχο. Και με εμένα το πέτυχε.

 Α με τόνο για το A for Athens

Το μενού είναι ένα ταξίδι στο χρόνο και σε Μητροπόλεις του fine drinking. Συμφωνήσαμε εξ αρχής, κάθε στάση να αποτελείται από 2 ή 3 ποτά –πλην κάποιας εξαίρεσης και ξεκινήσαμε άμεσα από τη Νέα Υόρκη.

The Classic Era (1860–1920), εποχή κατά την οποία «μεγάλοι»μπαρτέντερ, όπως οι Τζέρι Τόμας (Jerry Thomas) και Χάρι Τζόνσον (Harry Johnson) αποτέλεσαν τους πιονέρους που έθεσαν σημαντικές βάσεις τις οποίες ακόμα και σήμερα ακολουθούν οι επαγγελματίες της μπάρας.

Το πρώτο στη σειρά ήταν το Horchata Punch, από το θρυλούμενο και σαν «πρώτο βιβλίο για κοκτέιλ», το «How to Mix Drinks, or the Bon Vivant’s Companion» του Τόμας. Ο αρχικός σκοπός του συγκεκριμένου, ήταν αρκετά καλός και αγαθός: μια συνταγή για milk punch για να καρδαμώσουν και να αντέξουν το διάβασμα και το ξενύχτι οι φοιτητές την περίοδο της εξεταστικής τους.

Εδώ η ομάδα του A φτιάχνει το δικό της «γάλα» από φουντούκι και ρύζι, προσθέτει τσάι αρωματισμένο με βούτυρο γάλακτος, λευκό κρασί και ένα μπλεντ από διαφορετικά ρούμια. Παρηγορητικό, με πολλά αρώματα, βουτυρένιο και αρκετά ζόρικο αν δεν το σεβαστείς.

Το Gin Daisy δεν ήταν παρά ένα ευκολόπιοτο gin sour, αρωματισμένο με σιρόπια φρούτων, αποτελώντας έτσι ένα γευστικό σκαλοπάτι για να αντιμετωπίσω το Algonquin Royal. Εμπνευσμένο από τους Νεοϋορκέζους socialite που αποτέλεσαν για τα 12 χρόνια της Ποταπαγόρευσης την παρέα του θρυλικού Algonquin Round Table, περιέχει ουίσκι από σίκαλη, χυμό ανανά και prosecco, ένα διακριτικό, ξηρό long drink δηλαδή, που ταίριαζε γάντι σαν εισαγωγή στα πολύωρα lunch της ανήσυχης παρέας των ευκατάστατων μεγαλοαστών.

Η δεύτερη στάση ήταν το Λονδίνο του 1950–1960.

Retro Chic χαρακτηρίζονται και οι επιλογές των κοκτέιλ, περιγράφοντας αρκετά πετυχημένα και τις τότε αλκοολικές συνήθειες: μικρά, λιτά στην εκτέλεση καθώς δεν χρησιμοποιούνται στην παρασκευή τους πλέον των τριών υλικών, όμως έντονα αλκοολικά ποτά, τα οποία σερβίρονται συνήθως σε μπαρ ξενοδοχείων.

Το Old Pal named Bobby, που κάθισε μπροστά μου μαζί με το «σφηνάκι–έκπληξη» που το συνόδευε, είναι ένα twist στο κλασικό Bobby Burns. Ουίσκι, σιρόπι μελιού αρωματισμένο με βανίλια και φλούδες πορτοκαλιού, Cocchi Americano, μπίτερς από σέλερι και μια πρέζα αλατιού για να εκτοξεύσει το umami στο στόμα. Το σφηνάκι, που προανέφερα, είναι εμπνευσμένο από τον Heston Blumenthal: ένα camparino, αραιωμένο με νερό, άνθη πορτοκαλιάς και φράουλα.

Αυτό το κοκτέιλ αξίζει ειδικής προσοχής και γευστικής εξέτασης, καθώς ενώ ξεκινάς αρχικά με ένα Bobby Burns, δοκιμάζοντας λίγο από το camparino, η επόμενη γουλιά μεταφέρει στο στόμα ένα Old Pal (κλασικό κοκτέιλ, στη φόρμουλα του Νεγκρόνι μα με ουίσκι σίκαλης αντί για τζιν και ξηρό βερμούτ αντί γλυκό). Ουισκάτο, με τη φυτικότητα του σέλερι να το παρασύρει σε μια ελαφριά τσουλήθρα πάνω στην απαλή πικράδα του amaro.

Βρήκα το παιχνίδι αυτό εξαιρετικό. Δυο διαφορετικές γουλιές δημιουργούν ένα νέο ποτό. Μέλι, ουίσκι, θάλασσα, amaro. Η Ιταλία αγάπησε τη Σκωτία.

Το Palmetto, ένα κοκτέιλ του Μάριου Βλαχάκη ενός διαβασμένου και αποτελεσματικού μπαρτέντερ και μέλος της ομάδας του Θοδωρή, περιέχει σέρι και ρούμι, είναι αρκετά έντονα αλκοολικό και βγάζει μια κομψή λιπαρότητα στο στόμα που του χαρίζει το βούτυρο καρύδας. Ένα ποτό, όπως και όλη η κατηγορία, για εκπαιδευμένους cocktail lovers.

Τρίτο στοπ στο A for Athens, η Σιγκαπούρη, με επίκεντρο τις δεκαετίες του 1970–1980, που χαρακτηρίζονται από Late Tiki επιρροές. Εξωστρέφεια, εξωτισμός, μυρωδιές, υγρασία, πληθωρικότητα.

Γενικά πρόκειται μια κατηγορία με πιο easy going ποτά, ιδανικά για την πλειοψηφία των πελατών.Το πιο χαρακτηριστικό είναι ίσως το Tiger’s Milk, μια παραλλαγή της Pina Colada, με ζαχαρούχο γάλα, φιστίκια, κρέμα μπανάνας και τσάι.

Η νέα χρυσή γενιά του A  for Athens

Το πρώτο «αθηναϊκό» κοκτέιλ ήταν ένα ελληνικό ηλιοβασίλεμα σε ποτήρι. Για το A for Athens Cobbler, λοιπόν, πήραν το πρώτο κοκτέιλ στο οποίο χρησιμοποιήθηκε καλαμάκι, και εμπνεόμενοι από το αττικό όργιο χρωμάτων και σκιών όταν ο ήλιος δύει στο Σαρωνικό, ανακάτεψαν ασύρτικο, μαστίχα Skinos, ροδάκινο και ρόδι, παντρεύοντας πετυχημένα το bellini με ένα (ελληνοπρεπέστατο) Cobbler. Η μαστίχα και το ροδάκινο αγκαλιάζονται εδώ εξαιρετικά με το ασύρτικο, η ξηρότητα του οποίου οποία κάνει τάκλινγκ στη γλυκύτητα των δυο πρώτων, κρατώντας την τάξη.

Tο Grocer’s Flip, που ακολούθησε, θα μπορούσε να σερβίρεται σε εστιατόριο υψηλής ελληνικής δημιουργικής γαστρονομίας της πόλης. Γιατί όταν στο Chivas Regal 18 ετών προσθέτεις όχι απλώς γλυκό σαμιώτικο κρασί, αλλά αυγό ορτυκιού και σιρόπι τραχανά, προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ιδανικό σκηνικό για να το δοκιμάσεις.

Τελευταίο άφησα το πιο «δύσκολο» ποτό του καταλόγου. Το Dirty Honey Fizz είναι κοκτέιλ γαστρονομικό, ένα παιχνίδι γεύσεων. Prosecco, μέλι, τσίπουρο και parfait d’Amour αναμειγνύονται έτσι που στην πρώτη γουλιά, μετά από την εισαγωγή από κουκούτσι σταφυλιού και ανθική βιολέτα, έρχεται μια ελαιώδης, βουτυρένια αλμυρή συνέχεια, που μου δημιούργησε την ανάγκη να στρέψω το πρόσωπό μου προς τη φωτισμένη Ακρόπολη και να κάνω, με ανοιχτά τα μάτια ένα νοερό, γρήγορο ταξίδι στα τελευταία 40 χρόνια: Αθήνα, η Ομόνοια στρογγυλή με τα σιντριβάνια να εξακοντίζουν νερό παρηγορητικά, καλοκαιρινά μεσημέρια σε ψημένες από τον ήλιο αλάνες με πιτσιρίκια με βρώμικα γόνατα και χέρια να παίζουν βόλους, βεράντα ξενοδοχείου Ξενία με τις λουλουδάτες φερφορζέ καρέκλες να κοιτάζουν τη θάλασσα, πατητήρια από σταφύλια, ξύλινο τραπέζι στην τσιμεντιά, στρωμένο με ένα πλαστικό αρχαίο τραπεζομάντιλο με στάμπες από φρούτα και λαχανικά, στο οποίο η σπασμένη γίδινη φέτα μέσα σε εμαγιέ πιάτο κάνει παρέα με ξεφλουδισμένη τομάτα, λαδάκι που η γιαγιά έβγαλε μόλις από το ντεπόζιτο που φυλάει την περσινή σοδειά… Και δεκάδες άλλες εικόνες. Όχι δεν ήταν μόνο αυτό που έπινα. Βοηθά και αυτός ο Βράχος. Βοηθά, ίσως, πως που και που χρειαζόμαστε να φτιάχνουμε ιστορίες.