Γιολιτζής

Τον σκέφτομαι τον Γιάννη. Και το Bitterbooze. Δεν έχει βρει ρυθμό μετά το καλοκαίρι, μου λέει. Λογικό, αφού είμαι εγώ χάλια, πώς να πάει καλά το σάιτ; Τον έχω αφήσει μόνο του να παλεύει με τα θηρία. Τις ευθύνες. Δεν τον έχω δει τελευταία. Περνάω τα δικά μου και, ειλικρινά, δεν νομίζω ότι μπορεί να το χειριστεί. Έχει τον τρόπο του αυτό το παιδί και τον χρειάζεται για να μπορεί να μεγαλουργεί. Και δεν τα καταφέρνει άσχημα, θα έλεγα.

Εγώ, λύγισα. Τελικά οι ζαλάδες που έγραφα την τελευταία φορά –και οι ζαλάδες που είχα και πέρυσι- δεν ήταν από το αυχενικό και από το άγχος. Τελικά, τα ηρεμιστικά της προηγούμενης στήλης, που μου έκοψαν το αλκοόλ, δεν έκαναν τίποτα. Άλλωστε, γιατί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, καμιά μπυρίτσα μαζί με τα Ζάναξ την έπινα, τελικά, σε μια ποταπή μορφή μποντλερικής κατάπτωσης. Και πόσο θα ήθελα να ξέρατε, να μην είμαι κότα και να γίνω τύφλα, με σοβαρό αλκοόλ και χάπια… Ίσως τότε, να ένιωθα σπουδαιότερος, ίσως τότε να δικαίωνα περισσότερο τις μπουκοφσκικές καταβολές που διέκρινε ο Γιάννης, παρά τις αναφορές στην Κάρι Μπράντσο που τελικά του σέρβιρα.

Αλλά και πάλι, όλα αυτά τα τάχα μου δήθεν, που χτίζονταν γύρω μου, όλα τα «περίεργος άνθρωπος», τα «ιδιαίτερη περίπτωση» και άλλα παρόμοια, ήταν ανούσια. Δεν ήμουν τίποτε από όλα αυτά –και μάλλον δεν θα γίνω ποτέ. Τείνω προς το ότι όλα αυτά, γενικά δεν υπάρχουν. «Περίεργα», «παράξενα», «ιδιαίτερα» και άλλα λοιπά επίθετα που έτσι ή αλλιώς σε κατατάσσουν σε μια ξεχωριστή κατηγορία από τους άλλους. Όλοι είμαστε τα ίδια σκατά. Όσο και να θέλουμε να το παίξουμε κάπως, επί της ουσίας είμαστε ένα τίποτα. Το έχουν άλλωστε πει ένα κάρο σοβαροί άνθρωποι νωρίτερα από εμένα, με ένα κάρο σοβαρότερους τρόπους.

Άρα; Τίποτα. Μπίζνες αζ γιούζουαλ. Μέχρι εκεί που μπορεί ο καθένας μας. Χωρίς περιπλοκές και χωρίς κριτική. Αποδοχή και ανεκτικότητα. Όσων έγιναν, όσων γίνονται και όσων θα γίνουν. Αποδοχή και ανεκτικότητα και προς τους ανθρώπους. Προς του ποιοι είναι, τι κάνουν και γιατί. Κάποιος που δεν κοπιάζει για την επανάσταση, μπορεί απλά να είναι κάποιος που κουράστηκε, που ξέρει ότι δεν θα τα καταφέρει. Μπορεί να είναι κάποιος που έχει ήδη κοπιάσει και απέτυχε. Ή κάποιος που φοβάται να πεθάνει. Τίποτα δεν σε κάνει, εσένα που δεν φοβάσαι, καλύτερο, ούτε πιο έξυπνο, ούτε πιο σοφό.

Όλα και όλοι, φαίνεται να υπάρχουν για κάποιο λόγο και δεν αρκεί απλά να το καταλάβεις, πρέπει να το αποδεχθείς και να το κάνεις τρόπο ζωής. Ο μόνιμος αγώνας να πετύχεις, είναι μια φαντασίωση στο μυαλό του καθενός μας, που τελικά σε δένει και σε περιορίζει. Δεν υπάρχει καμία κορυφή, πέρα από αυτή που ο ίδιος θέτεις. Και όταν τελικά τη φτάσεις, υπάρχει μόνο η πτώση. Αυτή είναι άλλωστε η προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής μας. Κατάλαβέ το, χώνεψέ το. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.